درخود ماندگی، که اختلال گستره اوتیسم (ASD) نیز نامیده می شود، یک وضعیت پیچیده و دربرگیرنده مشکلات رفتاری و ارتباط با دیگران است. این اختلال می تواند طیف گسترده ای از علائم و مهارت های فرد را درگیر کند و می تواند یک مشکل کوچک و جزئی یا یک ناتوانی گسترده باشد که نیاز به مراقبت تمام وقت در یک مرکز ویژه دارد.

برای افراد دچار اوتیسم برقراری ارتباط با دیگران دشوار است. آنها در درک آنچه دیگران می اندیشند و احساس می کنند مشکل دارند. این امر باعث می شود که آنها خود را چه با کلمات، چه از راه حرکات ، بیان صورت و لمس کردن بیان و ابراز کنند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در زمینه یادگیری مشکل داشته باشند. مهارت های آنها ممکن است به طور ناهماهنگ گسترش یابد. برای نمونه، با آنکه در برقراری ارتباط مشکل دارند، اما ممکن است از نظر هنری، یادگیری موسیقی، ریاضی یا نیروی حافظه به طور شگفت آوری پیشرفت کنند.

علائم و نشانه های اوتیسم

علائم اوتیسم معمولاً پس از دوران نوزادی از 12 تا 24 ماهگی پدیدار می شود. اما برخی از نوزادان پس از تولد علائم بیماری را نشان می دهند.

علائم شایع اوتیسم شامل موارد زیر است:

• نداشتن تماس چشمی
• محدود بودن دامنه علایق یا علاقه شدید به یک موضوع معین
• کاری را بارها و بارها انجام دادن، مانند تکرار واژه ها یا عبارات، حرکت پیوسته به عقب، یا چرخاندن یک اهرم
• حساسیت بسیار بالا به صداها، لمس ها، بوها یا دیدن چیزهایی که برای سایر افراد عادی به نظر می رسد
• نگاه نکردن یا گوش دادن به افراد دیگر
• هنگامی که شخص دیگری به آنها اشاره می کند، به هیچ چیز نگاه نکنند
• بی میلی به آغوش دیگران یا نوازش شدن
• در زمینه درک یا بهره گرفتن از گفتار، حرکت ها، بیان چهره و یا صدا مشکل دارند
• سخن گفتن با آواز، آهنگ یکنواخت یا صدای ربات مانند
• دشواری سازگاری با تغییرات روزمره

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است دچار تشنج صرعی شوند. این علامت ممکن است تا نوجوانی شروع نشوند.

دامنه اختلال های اوتیسم

زمانی تصور می شد که این انواع بیماری شرایط جداگانه ای دارند.اما اکنون ، آنها در محدوده اختلال های طیف اوتیسم دانسته شده اند. مانند موارد زیر:

• سندرم آسپرگر: این کودکان با بیان و زبان مشکلی ندارند. آنها در آزمون های اطلاعات در حد متوسط یا بالاتر از متوسط قرار می گیرند؛ اما دارای مشکلات اجتماعی و دامنه علایق محدودی هستند.
• اختلال اوتیسم: بیشتر مردم هنگام شنیدن کلمه "اوتیسم" به این اختلال می اندیشند. این اختلال به مشکلات تعامل اجتماعی ، ارتباطات و بازی در کودکان کمتر از 3 سال اشاره دارد.
• اختلال تجزیه و فروپاشی کودکی. این کودکان دست کم 2 سال از رشد معمولی برخوردار بوده و بعداً بیشتر مهارتهای ارتباطی و اجتماعی خود را از دست می دهند.
• اختلال رشد فراگیر (PDD یا اوتیسم غیر معمول). اگر کودک شما دارای رفتارهای اوتیستیک مانند تأخیر در مهارتهای اجتماعی و ارتباطی باشد، پزشک شما ممکن است این اصطلاح را به کار برد.

علل اوتیسم

دقیقاً روشن نیست که چرا فرد دچار اوتیسم می شود. این اختلال می تواند ناشی از مشکلاتی در بخش هایی از مغز وی باشد که داده های ورودی حسی و روند فعالیت زبان را تفسیر می کنند.

اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران دیده می شود. این اختلال می تواند در هر نژاد، قومیت یا پیش زمینه اجتماعی – اقتصادی رخ دهد. درآمد خانواده، سبک زندگی یا سطح تحصیلات پدر و مادر تأثیری در میزان بروز آن ندارند.

اوتیسم در برخی خانواده ها بیشتر گزارش شده است، بنابراین برخی از ژن ها ممکن است خطر بروز بیماری را در کودک افزایش دهند.

کودکی که از پدر و مادر با سن بالا زاده می شود، خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم دارد.

اگر زن باردار در معرض برخی داروها یا مواد شیمیایی مانند الکل یا داروهای ضد تشنج قرار گیرد، ممکن است فرزند وی دچار اوتیسم شود. سایر عوامل خطرزا شامل شرایط سوخت و ساز مادر مانند دیابت و چاقی است. بررسی ها همچنین اوتیسم را به فنیل کتونورویای درمان نشده ( یک اختلال سوخت و ساز ناشی از عدم وجود آنزیم معین) و سرخچه مرتبط دانسته اند.

غربالگری اوتیسم و تشخیص

تشخیص قطعی اوتیسم می تواند دشوار باشد. پزشک ممکن است با بررسی  رفتار و میزان پیشرفت کودک و برخی مهارت های اساسی مانند یادگیری، شیوه سخن گفتن، رفتار و میزان تحرک کودک به یک غربالگری و سرند رشدی دست بزند.

برای کودکان، تشخیص معمولاً در دو مرحله انجام می گیرد.

غربالگری رشد به پزشك شما می گوید كه آیا فرزند شما در زمینه مهارتهای اساسی مانند یادگیری، سخن گفتن، رفتار و حركت عادی است یا خیر. کارشناسان پیشنهاد می کنند که کودکان در طی معاینات منظم در 9 ماهگی، 18 ماهگی و 24 یا 30 ماهگی از نظر این تاخیرهای رشد و نمو معاینه و بررسی شوند. کودکان در معاینات 18 ماهه و 24 ماهه بطور معمول از نظر اوتیسم نیز مورد بررسی قرار می گیرند.

اگر فرزند شما علائمی را در این زمینه ها نشان داد، به ارزیابی کامل تری نیاز دارد. این ارزیابی ممکن است شامل تست های شنوایی و بینایی یا آزمایش های ژنتیکی باشد. پزشک شما ممکن است شخصی را که متخصص در اختلالات اوتیسم است، مانند یک متخصص رشد یا روانشناس کودک، به شما معرفی کند. برخی روانشناسان همچنین می توانند آزمونی به نام برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS) ارائه دهند.

اگر در کودکی تشخیص اوتیسم عنوان نشده است، اما متوجه علامت یا علائمی در این زمینه شدید، با پزشک خود گفتگو کنید.

درمان اوتیسم

هیچ درمان اختصاصی برای اوتیسم وجود ندارد. اما آغاز اقدامات درمانی در مراحل اولیه تشخیص می تواند در کودک مبتلا به اوتیسم از میزان افت و پس رفت شدید بکاهد. اگر فکر می کنید فرزند شما علائم بیماری ASD را نشان می دهد ، هرچه زودتر با پزشک خود آن را در میان بگذارید.

شیوه درمانی ای که برای یک شخص سودمند است ممکن است برای شخص دیگری کار ساز نباشد. پزشک شما روش درمان را  متناسب با ویژگی های فرزندتان تنظیم می کند. دو شیوه اساسی درمان در این زمینه عبارت است از:

 درمان رفتاری و ارتباطی برای کمک به ساختار و سازماندهی.

تحلیل کاربردی رفتار(  (ABAیکی از این روشهای درمانی است. این شیوه درمان، رفتار مثبت را تشویق می کند و وی را از انجام رفتار منفی باز می دارد. کاردرمانی می تواند به یادگیری مهارت های زندگی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن و ارتباط با سایر افراد کمک کند.

روش درمانی یکپارچه سازی حسی ممکن است به کسی که در زمینه لمس شدن، دیدن و شنیدن صداها مشکل دارد، کمک کند. گفتاردرمانی مهارت های ارتباطی را بهبود می بخشد.