کودکان تا 6 سالگی ممکن است در بیان واژه ها و جمله ها با دشواری هایی رو به رو باشند. ممکن است برای بیان جمله یا واژه ای درنگ کنند و یا خودسانسوری کنند؛ که کاملاً عادی است و نشانه هیچ مشکلی نیست. بهترین شیوه برخورد این است که نسبت به این رفتار آنها کاملاً بی اعتنا باشیم، انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. هرگز نباید کوشید که وی را وادار به گفتن واژه درست کرد؛ ادای او را درآورد، به گفته های او خندید و یا به او بگوییم که اشکالی ندارد. همان گونه که بیان شد بهترین واکنش پدر و مادر بی اعتنایی مطلق است. این رفتار ها اغلب ارتباطی با لکنت زبان ندارند و گذرا هستند. صرف نظر از زمینه های ژنتیکی که سبب بروز لکنت زبان می شوند، هنگامی که کودک در این سن می خواهد سخنی بگوید، نیازی را مطرح کند، اگر به دلیل اینکه داریم تلفنی صحبت می کنیم، یا دو نفر بزرگتر با هم گفتگو می کنند، با بیان سخنانی مانند :" تو نباید در این شرایط صحبت کنی." ، " اصلاً چه کسی گفته است که در جمع بزرگتر ها، بچه ها حرف بزنند " و مانند آن ، کودکان را وادار به سکوت کنیم، برخی از کودکان را آماده دچار شدن به لکنت زبان نموده ایم که چه بسا تا سال های بزرگسالی در آنها باقی می ماند. بنا براین در این سن و سال سخن و ابراز نظر کودک از اهمیت ویژه ای برخوردار است و دارای اولویت نخست است. باید کودک بتواند هرگاه که خواست صحبت کند و از نقطه نظر ها و احساسات خود سخن بگوید. پدر و مادر باید با مهربانی و بردباری تا آنجا که ممکن است به سخنان آنها گوش دهند.

امروزه از روشهای گوناگونی برای اصلاح و درمان اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌شود. از جمله این روشها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

روشهای زبانی یا تلفظی

برای انجام این عمل هماهنگی‌ دقیقی بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما اگر نارسایی در این هماهنگی پدید آید، زبان به لکنت می‌افتد.

می توان به کودک دچار لکنت آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با دقت ادا کند. همچنین چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند. با بررسی صداها یا ترکیب صداهایی که چنین مشکلی را پدید می‌آورند، به پاره‌ای از تمرینهای مرحله‌ به مرحله‌ای، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا اندازه ای بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر روی، درمان لکنت ‌زبان باید بوسیله متخصص انجام شود.

این نکته نیز بسیار مهم است که نباید مبنای عاطفی - هیجانی را در کند زبانی نادیده گرفت. هدف این روش در واقع پرورش دوگانه‌ای از نیرومندی و درستی اندیشه و بیان است. برای نمونه، با دست یافتن به این هدف کودک می‌آموزد که افکار خود را اصلاح و روشن دریابد، تنها افکار واضح و روشن خود را به زبان آورد و واژه ها و جملات را دقیق و رسا بازگو نماید.

روشهای روان درمانی

این روشها بویژه در مورد افرادی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند بکار می‌رود.

روش دارو درمانی

برخی بر این باورند که یکی از عوامل لکنت، تنش‌ها، نگرانی و هیجانات عاطفی است. از این رو داروهای آرام بخش می‌توانند تا اندازه ای کودک را آرام کنند و در نتیجه لکنت زبان او را کاهش دهند.

رفتار درمانی یکی دیگر از روشهای متداول و نسبتا جدید در اصلاح و بازپروری لکنت زبان است. گروهی باور دارند که یکی از علل لکنت زبان رفتارهای سازش نایافته و یا ناهنجار کودک است. بنابراین با اصلاح رفتارهای نابهنجار لکنت زبان کودک نیز کمتر می شود.

لکنت زبان اگر به هنگام، درمان نشود و یا راه حل مناسبی برای برخورد به موقع با آن پیدا نشود، ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد.