چکیده
نسبت افرادی که برای درمان اختلال شخصیت مرزی به نظام مراقبت های بهداشتی اولیه مراجعه می کنند چهار تا پنج برابر جمعیت عادی است. از این رو پزشکان عمومی منبع بسیار مهمی در زمینه ارزیابی، تشخیص، درمان و ارائه خدمات درمانی بلند مدت برای افراد دچار این اختلال به شمار می روند. پزشکان عمومی نیز در زمینه ارائه خدمات به این گروه از افراد جامعه در مراحل نخست تشخیص اختلال، مداخله های درمانی اولیه، درمان دراز مدت و مدیریت درمان بیماری های همبود نیز دارای اهمیت به شمار می روند.

مقدمه
افراد مبتلا به اختلال شخصیتی مرزی بالاترین میزان نیازهای برآورده نشده را در زمینه خدمات بهداشت روان در میان سایر اختلال های روانشناختی و روانپزشکی دارند. تقاضا برای مشاوره، تماس های تلفنی، و درخواست دارو برای مبتلایان به اختلال شخصیتی مرزی در مراکز مراقبت های بهداشتی اولیه، پزشکان عمومی و پزشکان خانواده بسیار بالا است.

یک بررسی در کشور استرالیا نشان داد که میزان شیوع اختلال شخصیتی مرزی در جمعیت عمومی استرالیا 2% جمعیت است یا 440000 نفر که برآورد بسیار پایینی به شمار می رود. میزان شیوع تمام عمر این اختلال تا 6% برآورد گردیده است. اما میزان شیوع این اختلال در میان مراجعه کنندگان به مراکز بهداشتی اولیه چهار تا پنج برابر جمعیت عمومی ارزیابی شده است.

از سوی دیگر بررسی ها نشان داده اند که بخش بزرگی از بیماران دچار اختلال شخصیتی مرزی در نظام مراقبت های بهداشتی اولیه تشخیص داده نمی شوند. یک بررسی در ایالات متحده آمریکا نشان داد که 42/9 % بیماران دچار این اختلال در مراکز بهداشتی اولیه تشخیص داده نشده اند. می دانیم که تشخیص این اختلال در مراکز مراقبت های بهداشتی اولیه چالش بزرگی به شمار می رود. زیرا به دلیل ماهیت بیماری، بیشتر مبتلایان به این اختلال، بیماری های همبود دارند که ممکن است پیش از بروز اختلال شخصیتی مرزی در آنان وجود داشته باشد. بیماران دچار اختلال شخصیتی مرزی از نظر روانشناختی شرایط بسیار چالش برانگیزی برای پزشکان عمومی پدید می آورند.

بیماری های همبود می توانند هم ماهیت روانشناختی داشته باشند و هم ماهیت بدنی و فیزیکی؛ که شرایط آنها را پیچیده تر و سخت تر می کنند. در شرایطی که کمبود منابع درمانی، شامل خدمات تخصصی روانپزشکی وجود دارد،دست اندر کاران ارائه خدمات بهداشت عمومی در مراکز بهداشتی اولیه همانند خانواده ها و سایر مراقبت کنندگان این گروه از بیماران، اغلب از امکانات درمانی محدود برای این بیماران در محل سکونت خود یا اطراف آن آگاهی درستی ندارند.

پزشکان عمومی اغلب درمی یابند که ارتباط بالینی با بیماران دچار اختلال شخصیتی مرزی نیز چالش برانگیز است. زیرا رفتار این بیماران می تواند بسیار آسیب زا و زیانبار باشد. درافراد دچار اختلال شخصیتی مرزی اغلب نوسانهای خلقی شدیدی دیده می شود، مشکلات میان فردی شدیدی دارند، رفتارهای خود زنی و آسیب رساندن به خود و دیگران، همچنین اقدام به خودکشی در آنان بسیار بالا است.

بررسی دیدگاه ها و تجربه های پزشکان عمومی در ارزیابی خطر خودکشی و مدیریت درمان افراد جوان مبتلا به این اختلال در مراکز بهداشتی اولیه، نشان می دهند که این پزشکان دارای دانش و آگاهی های تخصصی و مهارت های بالینی لازم در این زمینه نیستند، آنها همچنین بر این باور بوده اند که پیش بینی خودکشی در این افراد دشوار است و از این رو نمی توان از بروز آن پیشگیری کرد و برای درمان آنان اقدام نمود. روند رویدادها دراین شرایط آنان را با احساس ناتوانی روبه رو می کند.

این یافته ها گویای اهمیت توجه بیشتر به این قشر از دست اندر کاران بهداشتی در زمینه آموزش بیشتر و حمایت های میان سازمانی در مدیریت این گونه اختلال های روانشناختی است.

با نگاهی به مقاله ای با عنوان:

Exploring General Practitioners’ Views and
Experiences of Providing Care to People with
Borderline Personality Disorder in Primary Care:
A Qualitative Study in Australia
Julian Wlodarczyk 1
, Sharon Lawn 1,2,* , Kathryn Powell 3
,Int. J. Environ. Res. Public Health 2018, 15, 2763;