میزان خودکشی در ایالات متحده رو به فزونی است . یک بررسی نشان داد که از سال 1999 تا 2014 میزان خودکشی در این کشوراز 10.5 در صدهزاربه 13 در صد هزار افزایش یافته است. میزان خودکشی پس از 45 سالگی در هر دو جنس زنان و مردان به اوج خود رسیده است، بیشترین میزان خودکشی در مردان سفید پوست 85 ساله یا بالاتر دیده شده، که نرخ مرگ و میر آنها 50.7 در 100000 گزارش گردیده است. عوامل خطر برای خودکشی در سالمندی تا اندازه زیادی نا شناخته هستند وبررسی های انجام شده در این زمینه تنها داده های محدودی از سازوکارهای روانشناختی درگیر دراین مشکل را در اختیار ما می گذارند. برای نمونه، افسردگی، کاهش توانایی های بدنی، ناسازگاری های خانوادگی، کناره گیری های اجتماعی و مسائل مالی عوامل خطر موثری برای خودکشی در سالمندان به شمار می روند. اما همچنین این عوامل درزندگی بسیاری از افراد مسن دیده می شوند ولی هرگز این افراد به خودکشی نمی اندیشند. افراد خودکشی کننده ممکن است دارای ویژگی های آسیب پذیری همه عمر باشند و تعامل میان این ویژگی ها و عوامل استرس زای حاد است که باعث ایجاد رفتار خودکشی می شود. ویژگی های شخصیتی ناسازگار نقش بسیار مهمی در ارتباط با خودکشی در میان جوانان و همچنین مقابله نکردن موثربا عوامل استرس زا در سالمندان دارند.

از سوی دیگر، در بیشتر بررسی های انجام شده در زمینه جوانان نیز رابطه ای میان اختلال های شخصیتی و رفتار خودکشی گزارش شده است. همه اختلال های شخصیتی، به جز اسکیزوئید و هیستریونیک، با افزایش خطر خودکشی در جمعیت بالینی یا نمونه هایی که دراجتماع زندگی می کنند، همراه است. بررسی های انجام شده با بهره گیری از الگوهای ابعادی شخصیتی، هم با اقدام به خودکشی وهم مرگ به دلیل خودکشی را با روان رنجوری بالا و برونگرایی کم، دو ویژگی که با افسردگی وآسیب شناسی روانی گسترده همبستگی داشته اند، مرتبط می دانند. اختلال شخصیت مرزی بیشترین تأثیر را در رفتارهای خودکشی بزرگسالان داشته و از سنین پایین آغاز می شود.

افزون بر این، بر خلاف رفتارهای خودکشی تکانشی، میزان مرگ و میر در گروههای سنی جوان کمتر است. افراد مسن کمتر دست به خودکشی می زنند اما مرگ و میر بیشتری دارند، زیرا با برنامه ریزی های دقیق ترآن را انجام می دهند و اغلب بدون علائم هشدار دهنده روی می دهد.

به نظر می رسد ویژگی شخصیتی ناسازگار دردوران سالمندی در رفتار خودکشی نقش دارد. اختلال های شخصیتی وسواسی-اجباری و اجتنابی در مرگ و میر با خودکشی دخالت داشته اند. اگرچه این ارتباط ممکن است با افسردگی اشتباه گرفته شود.

بررسی ها نشان داده اند که سالخوردگانی که در اثر خودکشی درگذشته اند، بیشتر از افراد سالم ویژگی های روان رنجوری داشته اند. پرخاشگری و خشم کمتربا شمار کمترتلاش برای اقدام به خودکشی؛ اما مرگ و میر بالاترو قصد و نیت بیشتر برای مردن همراه بوده است.

یک فرضیه مهم دیگر این است که ویژگیهای شخصیتی ناکارآمد درگیر در خودکشی در اواخر عمرکه احتمالاً با معیارها و تدابیر موجود گردآوری نشده اند، نشان دهنده تأثیرات تباهی یاخته های عصبی  و سایر جنبه های پیری مغز است. برای نمونه ، انعطاف ناپذیری شناختی ممکن است افراد مسن را نسبت به عوامل استرس زای حاد حساس کند.