اضطراب گاهگاهی بخشی پیش بینی شده در روند زندگی است. ممکن است هنگام روبه رو شدن با مشکلی در محل کار، پیش از برگزاری آزمون یا گرفتن تصمیمی مهم، دچار اضطراب شوید. این یک رویداد عادی و کم و بیش همگانی است. اما اختلال های اضطرابی بیشتر از نگرانی یا ترس موقتی است. برای فرد مبتلا به یک اختلال اضطرابی، نگرانی شدید و اضطراب از بین نمی رود و با گذشت زمان می تواند بدتر شود. این علائم می توانند بر فعالیت های روزمره زندگی مانند کارکرد شغلی، کار در مدرسه و روابط با دیگران تاثیرمنفی بگذارند.

انواع گوناگونی از اختلال های اضطرابی مانند اختلال اضطراب عمومی، اختلال هراس و اختلال های گوناگون مربوط به هراس وجود دارند.

علائم و نشانه ها

اختلال اضطراب فراگیر(عمومی)

افراد دچار اختلال اضطراب فراگیر بیشتر روزها، دست کم به مدت شش ماه، در زمینه شماری از مواردی مانند سلامت شخصی، کار، تعامل اجتماعی و سایرشرایط روزمره زندگی، اضطراب یا نگرانی بیش از اندازه از خود نشان می دهند. ترس و اضطراب می تواند در بخش هایی از زندگی آنها مانند تعامل های اجتماعی، مدرسه و محل کار، مشکلات چشمگیری پدید آورد.

علائم اختلال اضطراب عمومی شامل موارد زیر است:

احساس بی قراری و عصبی بودن

به راحتی خسته شدن

دشوار بودن تمرکزوخالی بودن ذهن

تحریک پذیر بودن

داشتن تنش عضلانی

اشکال در کنترل احساس نگرانی

داشتن مشکلات خواب مانند مشکل در به خواب رفتن یا  ادامه خوابیدن، بی قراری یا خواب ناخوشایند.

اختلال وحشت

مبتلایان به اختلال هراس، حملات پیاپی و ناگهانی وحشت دارند. حملات هراس، دوره های ناگهانی ترس شدید هستند که به سرعت بروز می کنند و در عرض چند دقیقه به اوج خود می رسند. حملات می توانند به طور پیش بینی نشده روی دهند یا با یک موضوع یا وضعیت ترساننده پدید آیند.

در هنگام حمله وحشت، افراد ممکن است شرایط زیر را تجربه کنند:

تپش قلب

تعریق

لرزیدن یا لرزش بدن

احساس تنگی نفس، یا خفگی

پیش بینی یک رویداد شوم

احساس نداشتن کنترل

افراد مبتلا به اختلال هراس اغلب نگران این هستند که چه زمانی حمله بعدی رخ خواهد داد و با دوری کردن از مکانها، موقعیتها یا رفتارهایی که با حملات هراس ارتباط دارند، کوشش می کنند از حملات بعدی پیشگیری کنند. نگرانی از بروز حملات هراس و تلاش برای جلوگیری از حملات آینده، باعث ایجاد مشکلات چشمگیری در زندگی و فعالیت های روزمره  فرد، از جمله گسترش هراس از فضاهای بازمی شود.

اختلالات مربوط به ترس مرضی (فوبیا)

هراس: ترس شدید یا بیزاری نسبت به اشیاء یا موقعیتهای خاص است. اگرچه ممکن است برخی شرایط واقعاً اضطراب برانگیز باشند، اما ترس افراد مبتلا به فوبیا متناسب با خطر واقعی ناشی از وضعیت یا موضوع نیست.

افراد مبتلا به هراس ممکن است نگرانی غیر منطقی یا بیش از اندازه از روبه رو شدن با موضوع یا وضعیت ترسناک داشته باشد.

برای پیشگیری از علایم هراس مرضی، قدمهای فعالی را بردارید. از موقعیت ها و اشیاً ترسناک پرهیز کنید.

اضطراب شدید را هنگام رویارویی با اشیاً یا موقعیت های ترساننده تجربه کنید

اشیاء و موقعیت های پرهیز ناشدنی را با اضطراب شدید بردباری کنید.

انواع گوناگونی از فوبیا و اختلال های مربوط به هراس وجود دارد:

هراس های اختصاصی (که گاهی اوقات فوبیای ساده نیز خوانده می شود): همانطور که از نام این اختلال  پیداست، افرادی که دچار هراس مرضی اختصاصی هستند ، از ترس شدید و یا احساس اضطراب شدید نسبت به برخی اشیا معین یا موقعیت ها ی ویژه رنج می برند. نمونه هایی از هراس مرضی اختصاصی در زیر آمده است:

ترس از پرواز

ترس ازبلندی ها

ترس ازحیوانات خاص ، مانند عنکبوت ، سگ یا مار

ترس ازتزریق

ترس ازخون

اختلال اضطراب اجتماعی (پیشتر به آن هراس اجتماعی گفته می شد): افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ترس شدید یا اضطراب نسبت به موقعیت های اجتماعی دارند. آنها نگران هستند كه کردار یا رفتارهای آنان در حضور جمع و در برابر دیگران ارزیابی منفی شود و باعث شرمندگی و سرشکستگی آنها شود. این نگرانی اغلب باعث می شود افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از موقعیت های اجتماعی دوری کنند. اختلال اضطراب اجتماعی می تواند در موارد متنوعی از جمله در محیط کار یا محیط مدرسه بروز کند.

آگورافوبیا: افراد مبتلا به آگورافوبیا از دو یا چند مورد از موارد زیر ترس شدید دارند:

بهره گیری ازسامانه آمد و شد همگانی ( تاکسی، اتوبوس، مترو و ...

بودن در فضاهای آزاد

بودن در فضاهای بسته

ایستادن در صف و یا در جمع بودن

تنها بودن در بیرون از خانه

افراد ی که دچار آگورافوبیا هستند، غالباً ازاین موقعیتها پرهیز می کنند، زیرا فکر می کنند در صورت بروز واکنشهای وحشتناک یا سایر رفتارهایی که موجب سرشکستگی آنها می شود، ترک محل برای آنان ممکن است دشوار یا غیرممکن باشد. در شدیدترین شکل آگورافوبیا، یک فرد ممکن است نتواند خانه را ترک کند.

اختلال اضطراب جدایی: پیشتر گمان می شد که تنها کودکان با اضطراب جدایی سر و کار دارند. اکنون برخی بر این باورند که بزرگسالان نیز می توانند به این اختلال دچار شوند. افرادی که اختلال اضطراب جدایی دارند، از جدا شدن از افرادی که به آنها دلبستگی دارند، ترس دارند. آنها غالباً نگران این هستند در حالی که از فرد مورد علاقه خود دور هستند به گونه ای به آنها آسیب برسد یا اتفاق خطرناکی برای آنها رخ دهد. این ترس باعث می شود آنها از جدا شدن از افرادی که به آنها دلبستگی دارند خودداری کنند. افراد مبتلا به اضطراب جدایی ممکن است کابوسهایی در مورد جدا شدن از دلبسته های خود داشته باشند و درهنگام جدایی یا پیش بینی جدایی از آنها، علائم بدنی ویژه ای را تجربه کنند.