اختلال های اضطرابی معمولاً با روان درمانی، دارو یا هر دو روش با هم درمان می شوند. راه های زیادی برای درمان اضطراب وجود دارد و افراد باید برای انتخاب روش درمانی که برای آنها مناسب است با پزشک خود همکاری کنند.

روان درمانی

روان درمانی می تواند به افراد دچاراختلال های اضطرابی کمک کند.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری یک نمونه از روان درمانی است که می تواند برای افراد مبتلا به اختلال های اضطرابی سودمند باشد. این روش ها به مردم روش های گوناگون اندیشیدن، رفتار و واکنش در برابر اشیاء و موقعیت های ایجاد کننده اضطراب و ترس را آموزش می دهند. همچنین می توانند درزمینه یادگیری و تمرین مهارت های اجتماعی به افراد کمک کنند، که برای درمان اضطراب اجتماعی بسیار مهم است.

شناخت درمانی و روبه رو کردن با عامل ترسناک، دو روش درمان  شناختی- رفتاری است که غالباً با هم و یا هریک به تنهایی برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی به کار برده می شوند. شناخت درمانی بر شناسایی چالش برانگیز و سپس خنثی کردن افکار غیرمستقیم یا تحریف شده ی زمینه ساز اختلال های اضطرابی تمرکز دارد. گاهی  در نشست های درمانی فرد به صورت کنترل شده با عامل یا عوامل ایجاد کننده ترسهای ناشی از یک اختلال اضطرابی به صورت غیر مستقیم یا مستقیم رو در رو می شود تا به وی کمک شود تا در فعالیتهایی که از آنها پرهیز می کرده است، شرکت کند. در شیوه درمان به کمک رویارویی، گاهی از تمرین های آرامش بخش و  یا تصاویر بهره گرفته می شود.

شیوه درمان رفتاری - شناختی را می توان به صورت فردی یا گروهی از افراد که مشکلات مشابهی دارند، انجام داد. غالباً "تکالیف" برای شرکت کنندگان تعیین می شود که در فاصله جلسات انجام دهند.

 درمان دارویی

دارو، اختلال های اضطرابی را درمان نمی کند اما می تواند به کاهش علائم کمک کند. داروهای اضطرابی توسط پزشکان، روانپزشکان یا ارائه دهندگان مراقبت های اولیه بهداشتی تجویز می شود. رایج ترین داروهای مورد استفاده در زمینه درمان  اختلال های اضطرابی داروهای ضد اضطراب (مانند بنزودیازپین ها) ، داروهای ضد افسردگی و یا داروهای بازدارنده بتا هستند.

داروهای ضد اضطراب

داروهای ضد اضطراب می توانند به کاهش علائم اضطراب، حملات هراس یا ترس و نگرانی شدید کمک کنند. اگرچه بنزودیازپین ها گاهی به عنوان درمان های درجه یک برای اختلال اضطراب فراگیربه کار می روند، اما همراه با مزایا، دارای اشکالاتی هم هستند.

برخی از مزایای بنزودیازپین ها این است که آنها در زمینه کاهش اضطراب موثر هستند و سریعتر از داروهای ضد افسردگی که اغلب برای اضطراب تجویز می شوند، اثر می گذارند. یکی از اشکالات بنزودیازپین ها این است که افراد اگر بدون مشورت با پزشک و در مدت زمان طولانی آنها را مصرف کنند می توانند تحمل نسبت به آنها ایجاد کنند و برای به دست آوردن همین اثر به دوزهای بالاتر و بالاتر نیاز داشته باشند. حتی ممکن است برخی از افراد به آنها وابسته شوند.

برای جلوگیری از این مشکلات، پزشکان معمولاً برای مدت کوتاهی بنزودیازپین ها را تجویز می کنند، روشی که به ویژه برای سالمندان، افرادی که دچار سوء مصرف مواد هستند، و افرادی که به راحتی به دارو وابسته می شوند، سودمند است.

اگر افراد به طور ناگهانی مصرف بنزودیازپین ها را قطع کنند، ممکن است علائم ترک را تجربه کنند یا این احتمال هست که اضطراب آنها بازگردد. بنابراین، بنزودیازپین ها باید به آرامی و کم کم کنار گذاشته شوند. هنگامی که شما و پزشکتان تصمیم گرفتید که زمان قطع دارو است، پزشک به شما کمک می کند تا آهسته و با اطمینان از دوز داروی خود بکاهید.

نوع متفاوتی از داروهای ضد اضطراب، بوسپیرون است. بوسپیرون یک داروی غیر بنزودیازپینی است که به ویژه  برای درمان اضطراب مزمن تجویز می شود، اگرچه به همه کمک نمی کند.

داروهای ضد افسردگی

از داروهای ضد افسردگی برای درمان افسردگی بهره گرفته می شود، اما می توانند برای درمان اختلال های اضطرابی نیز سودمند باشند. آنها ممکن است به بهبود شیوه کاربرد مغز از مواد شیمیایی ویژه کنترل خلق و خو یا استرس، کمک کنند. ممکن است لازم باشد پیش از پیدا کردن دارویی که علائم شما را بهبود می بخشد و دارای عوارض جانبی قابل کنترل است، ناگزیر باشید چندین داروی ضد افسردگی را امتحان کنید. دارویی که در گذشته به شما یا یک عضو نزدیک خانواده کمک کرده است، ممکن است در نظر گرفته شود.

برای آنکه اثرات درمانی داروهای ضد افسردگی آشکار شود، گاهی لازم است چند هفته یا ماه زیر نظر پزشک به صورت منظم این داروها مصرف شوند.ازاین رو مهم است که پیش از نتیجه گیری در زمینه اثربخشی آنها، به دارو فرصت داده شود. اگر مصرف داروهای ضد افسردگی را شروع کردید، مصرف آنها را بدون مشورت با پزشک متوقف نکنید. قطع ناگهانی آنها می تواند باعث علائم ترک شود.

گروه دیگری از داروها که برای درمان اختلال های اضطرابی به کار برده می شوند، گروهی از داروهای ضدافسردگی به نام مهارکننده های بازگشت دوباره سروتونین (SSRI) و مهار کننده های بازگشت مجدد سروتونین-نوراپی نفرین (SNRI ها) هستند. درمان های  کمتر متداول - اما مؤثر برای اختلال های اضطرابی، داروهای قدیمی تر ضد افسردگی هستند، مانند داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و مهار کننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs).